Wsiowa bajka

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

3lo.htw.pl

« M E N U »

» Wsiowa bajka

» witaaj na portalu mArTy.. =] peace

» Wasza ulubiona bajka!!

» Shanties 2007 - koncert sobotni

» Impreza SzantymaniakĂłw w Lesie Wielkim

» SIR vs GTS

» Treningi

» TOP-LISTA postujÄcych<od 1000>

» Sklepy online

» Siema

» Podanie

» Okno Transferowe

witaaj na portalu mArTy.. =] peace

Moja wsiowa bajka toczy się tu już pięć lat...

Była już kiedyś taka dyskusja o mieszkaniu na wsi. A nawet o ucieczce od zgiełku miasta, na tzw. "łono przyrody". Wiem, że Julia jest takim człowiekiem, który wybrał życie na wsi. Inni nie wybierają, żyją tu od urodzenia.
Zalety czy wady ma takie mieszkanie? I ile jest tych zalet, a ile wad? Czy trzeba mieć odpowiednią konstrukcję psychiczną, żeby to polubić, tego chcieć? Kiedy nas dopada taka ochota i ile trzeba mieć odwagi, by podjąć takie wyzwanie?

Hm...Wady, zalety. Są wszędzie. W tej chwili wiem, że w równomiernych proporcjach. Moje tu zamieszkanie to ucieczka z premedytacją od cywilizacji. Dlatego nie jest to nawet wieś. Myślę, że mieszkanie na wsi, tzn w jej centrum, albo jak to zwykle bywa, przy głównej przelotowej drodze, niewiele się różni od mieszkania w mieście. Tzw media są takie same jak w mieście. Nawet hałas podobny.
Ja szukałam odludzia. Mety w lesie albo w innym odludnym miejscu. No i mam... Mam wszystko o czym marzyłam. Swój las, bagienko, łąki a nawet prywatną drogę. Ta droga prowadzi tylko i wyłącznie do mnie.
Teraz wiem to, o czym nie miałam pojęcia marząc o takim miejscu. Tam, z daleka wiele widziałam w innych kategoriach. Miastowe myślenie...
Ale jest cudnie. Moja bajka zaczyna szósty rok. Wiem, że kiedyś się skończy. Ale o tym pomyślę później... Teraz nie ma czasu, bo nasturcje pną się po plocie, bo kolejny różany pąk się otworzył, bo pomidorki koktajlowe sie tak ślicznie czerwienią, bo lada dzień będę miała fasolkę szparagową. I tyle chwastów po deszczu, co i warzyw, kwiatów. Trza pielić, kosić trawniki, psikać na listki z mszycami itp... I kurki w lesie. I jagody, poziomki. A wszystko wchodzi mi do ogrodu. Las wchodzi mi do domu...

Ludzie budują się na wsiach. W mojej wsi na horyzoncie tez powstają nowe domu. Piękne, nowoczesne, z kutymi bramami, alarmami, z latarenkami wbudowanymi od razu w chodniczki, w trawniczki...Pies doberman pilnujący. I trawniki bez jednego listka babki czy mlecza. Miasto na wsi... Ja tak nie chciałam...
Mnie czeka wyprowadzka ze stolicy na wieś. Mój przyszły mąż pochodzi ze wsi, jest rolnikiem więc przeprowadzka do mnie w jego przypadku nie wchodzi w rachubę. Chociaż myślę, że jakbym się uparła to kto wie, kto wie...może dałby się przekonać. W mojej rodzinie zdania są podzielone, jedni są za, inni przeciw mojej wyprowadzce. Mnie osobiście jakoś nie szkoda opuszczać to miejsce, nie wiem czemu od lat dzieciństwa chciałam mieszkać na wsi. Trochę się na niej wychowywałam, bo mój ojciec pochodzi ze wsi. Zawsze bardzo lubiłam wypoczywać u dziadków na wsi. Większość moich miastowych znajomych twierdzi, że sobie tam nie poradzę, że wieś nie jest dla mnie, że wieś piękna jest tylko latem, że jest pięknie tylko na krótką metę itd, długo by wy mieniać. Ja jestem pełna optymizmu, myślę że dam radę. Jak to wszystko będzie czas pokaże, będę was informowała na bieżąco co tam u mnie Ale puki co, jeszcze muszę trochę poczekać
Oczywistym jest, że trzeba mieć predyspozycje by mieszkać zarówno w mieście jak i na wsi.Mnie osobiście duże miasto męczy... duszę się dosłownie.Na pewno rozchorowałabym się mieszkając w blokowisku.Z kolei na wsi trzeba brać pod uwagę odległość do szkoły.Latem pięknie, ale zimową porą, jak zaspy wokół to jakoś tą drogę do szkoły pokonać trzeba.A praca?Wszystko to nie jest łatwe.
Każdy zna swoje potrzeby i możliwości.... trzeba wybrać mądrze swoje miejsce szczęśliwej egzystencji... aby nie żałować.

Większość moich miastowych znajomych twierdzi, że sobie tam nie poradzę, że wieś nie jest dla mnie, że wieś piękna jest tylko latem, że jest pięknie tylko na krótką metę itd: Wieś jest piękna i zimą i w szarugi, tylko inaczej. Czy w mieście zawsze łatwo wyjedzie się z garażu? Ilez to razy moi miastowi znajomi przeklinali na drogowców, na władzę w mieście? A korki?

Ja myślę, że do mieszkania na wsi trzeba mieć specjalne predyspozycje. Albo kochać wieś od urodzenia i nie chcieć się stamtąd wynosić, albo mieć tak dość miasta i jego zgiełku, żeby docenić odludzie.
Wielu marzycieli ponosi porażkę. Jak w zabawnej opowieści o żonie leśniczego w "Raz do roku w Skiroławkach". Zafascynowana naturą wczasowiczka wychodzi za mąż za leśniczego, ale kiedy po kilku latach borykania się z niedogodnościami wiejskiego życia, zamarza woda na kąpiel dla niemowlaka - ucieka.

Rozmawiałam niedawno z dziewczyną, a właściwie młodą kobietą, która dzieciństwo spędziła w leśnej głuszy. Opowiadała o tym jak bała się zostawać sama w domu, bo najbiżsi sąsiedzi mieszkali pół kilometra dalej, jak nienawidziła chodzenia po mleko przez las, jak zazdrościła kuzynce, mieszkającej w mieście, kina, sklepów i różnych rozrywek. Kiedy dorosła, nawet nie chce myśleć o własnym domu, chce mieć wygodne, niekłopotliwe mieszkanie blisko cywilizacji.
Nasze preferencje wynikają z sumy doświadczeń życiowych, ale te preferencje zmieniają się w czasie. Wychowałam się w domu, w małym mieście. Zawsze marzyłam o mieszkaniu w centrum miasta: przybytki kultury, sklepy, knajpy - wszystko w zasięgu ręki. Zmęczyło mnie ty szybciej niż się spodziewałam od dwóch lat mieszkam w miejscu, które można uznać za złoty środek, czyli w peryferyjnej dzielnicy dużego miasta. Mam spory ogród, dużo prywatności, ciszę i las w pobliżu.....i właśnie zaczynam się łapać na tym, że chciałabym w ogóle nie słyszeć sąsiadów, tak jakbym skłaniała się w kierunku wsiowej bajki Julii. Nie przeprowadzę się jednak, już mam dość przeprowadzek, ale gdyby los tak zrządził, że byłabym zmuszona, to przyjęłabym to całkiem spokojnie.
Dziś jestem pewna, że do miasta nie wrócę.
Bardzo podoba mi sie na wsi, ale nie wiem czy czułabym się na siłach przeprowadzić się na wieś.
Tu gdzie mieszkam wcale nie jest źle. Miasto nie jest wielkie, nie ma duzego ruchu, jest za to dużo zieleni, ładna architektura...
Pracuję w Warszawie, ale gdybym tam nawet darmo dostała mieszkanie to bym nie chciała mieszkać. Taki zgiełk mnie męczy.
Ale potrzebuję mieć wokół sąsiadów, blisko do sklepu, do kościoła, do pociągu...

Bardzo jestem ciekawa jak będzie wyglądało "wsiowe" życie mojej córki... .
Domek już na wykończeniu, przeprowadzka lada dzień....Ona jest narazie zachwycona, ale ciekawa jestem jak będzie zimą. DO pracy będzie musiała dojeżdżać, do stacji jest ok 0,5 kilometra (przez wieś), do sklepu tez kawałek drogi... Latem fajnie, ale zimą ? Mają samochód, to może nie będzie tak źle.
Fakt, ja nie zakładam dojazdów do pracy, bo gdybym miała dojeżdżać oj to nie wiem.....
Zawsze jest strach przed nowym, bo obce to nieznane. Przywykamy do trudności, zgiełku do ciżby. Ja przywykłam tu. Tak, przeprowadzka to wielkie wydarzenie. To kłopot, załatwianie, pakowania, żegnania, sprzedawania itp To wielkie obciążenie psychiczne i fizyczne. Zdecydować się to dopiero początek. Największe jest potem...
Odwykłam od hałasów i sąsiadów. Jestem panią lasów z jednej strony i bezkresnych łąk z drugiej. Daleko na horyzoncie przycupnęły domy mojej-niemojej wsi. Moje jest tu. Uwielbiam tu być. Nie lubię wyjeżdżać z domu. Jestem samotnikiem niesamotnym. I strasznym domatorem.
Zula Babula, nie obawiaj się. Człowiek jest bardzo zaradną i cwaną istotą. Potrafi się zaadaptować w każdych warunkach i tak zorganizować, że hej! też się bałam jak dam rade. Jak dojadę do miasta. czy ta cisza mnie nie ogłuszy... Pokochałam to. Na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie wyprowadzki stąd, choć wiem, że wszystko stać się może. Nie myślę o tym co będzie. Teraz napawam się tym, czego nie będę miała jak będę zmuszona iść stąd. Bo w życiu ważne są tylko chwile... Czasem marzę o innych miejscach, bo juz jestem taki wariat, że nie ustabilizuje się chyba nigdy. Niepokorna harcerka... Pozdrawiam leśnych ludzi...

Zula Babula, nie obawiaj się. Człowiek jest bardzo zaradną i cwaną istotą. Potrafi się zaadaptować w każdych warunkach i tak zorganizować, że hej!

O tak, tak. Pod warunkiem, że nie zacznie narzekać i "załamywać rąk"...
O, tak masz rację. Ale czyż już tu nie pisaliśmy, że każde miejsce ma wady i zalety? I czy czasem nie są one procentowo równe?
Ja mam specyficzne poczucie humoru i naprawdę, niestandardowe spojrzenie na życie. Pewnie to mi pomaga i wszelkie zło łagodzi. Zresztą świat, (czyt. kula ziemska), i tak skazany jest na zagładę, po co więc aż tak się rozdrabniać...? I miedzy innymi to jest tym moim niestandardem... Odbiegam od wszystkiego więc tu mi pasuje. Najgorsze jest to, że mam świadomość swej inności i wcale nie czuję się zarozumiała. Czuję się w moim życiu wybitnie wolna i nie pasuję do pędzących cudnymi autami... Ryszard Riedel czy Edward Stachura to dla mnie są osobowości! Człowiek poukładany i uwikłany w cywilizację, ten, który przyjął wszelkie narzucone mu normy, mody i dał się im ubezwłasnowolnić raczej nie ma czego szukać w głuszy. Może nawet na głębokiej wsi...? Ja kocham szajbusów i jak tak teraz przeleciałam po znajomych chyba oni też tacy są.
Reasumując. Czyż nie trzeba zamieszkać na wsi czy w lesie aby sprawdzić jak na będzie?

Julio to co piszesz jest mi bardzo bliskie, naprawdę, myślę podobnie
To, co piszesz. Joano, w dużej części pokrywa się z moimi odczuciami. Ja też w dzieciństwie marzyłam o mieście i to marzenie się spełniło. Szybko jednak zaczęło brakować mi tego, co tak znienawidziłam w dzieciństwie - dużego ogrodu, przestrzeni i przyrody za progiem. Moje spełnienie jest trochę inne: żyję na dwa światy - ten codzienny, miejski i ten odświętny w moim wiejskim domeczku. To nie całkiem to, ale jakiś substytut.

Jest we mnie też jakiś atawizm, który wprowadza w moje marzenia wątek praktyczny. Żeby jednak być blisko ludzi. Kiedy idę w górach i widzę na hali samotny szałas, marzy mi się żyć w takim miejscu, czuć wiatr we włosach i spoglądać z góry na te wszystkie cuda. Ale kiedy pomyślę, że po pięknym, słonecznym dniu, przyjdzie noc o otoczy mnie swoją ciemnością - chyba bym sama ze strachu umarła.

Dlatego marzy mi się samotnia, ale jednak z ludźmi w zasięgu ręki.

No i w końcu rodzina - nie zawsze trafiamy na ludzi z podobnymi upodobaniami. I musimy iść na kompromisy. Czasem upór w realizacji marzeń kończy się tragicznie. Właśnie wczoraj siostra opowiadała mi historię swojej znajomej malarki. Miała w mieście dobrze prosperujący butik, męża, syna, duże wygodne mieszkanie i przyzwoity dobrobyt. Brakowało jej tylko spełnienia marzenia o domu nad morzem. I to marzenie się spełniło - ktoś sprzedawał niedrogo siedlisko koło Łeby. Postanowiła sprzedać wszystko i zacząć nowe życie. Rodzina zaprotestowała: syn nie chciał rzucać szkoły, kolegów i swojego środowiska, mąż nie mógł w nowym miejscu znaleźć pracy. Uparła się i postawiła na swoim. Przez kilka lat mieszkali osobno - ona w Łebie,on na Śląsku. W końcu znalazł byle jaką pracę, syn zamknął się w sobie, straciła z nim kontakt. Kiedy skończył 18 lat - uciekł do dziadków. Ona chciała prowadzić agroturystykę, ale ze swoją głową w chmurach kiepsko jej szło. W końcu mąż pracę stracił, stanęli na granicy bankructwa. Wyjechał więc do Anglii, gdzie zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Została sama w swojej głuszy.
Bo do tanga trzeba dwojga...
...i więcej luuzu w życiu. Życie jest wszędzie. Nie wiem gdzie jeszcze będę. Na razie moja "telenowela" sama się pisze tu, na wsi, w lesie, na odludziu. Jak się wypisze, to zacznie pisać się od nowa, może w 3city...? Nie wiem gdzie będę później, biorę życie zbyt lekko aby się poważnie zastanawiać na zapas. Odludzia dla większości są potrzebne na chwilę, a chwila to pojęcie wybitnie indywidualne... Potrzebowałam chwili w takim właśnie miejscu, więc mam, ale wiem, że wszystko kiedyś mija nawet najdłuższa żmija...

Prawda, że piękny, klimatyczny dom można stworzyć nawet na 10 pietrze wieżowca. Trzeba tylko wierzyć, że to jest TO miejsce i je kochac. A marzeniami można nadrobić wszystko.

Nasze preferencje wynikają z sumy doświadczeń życiowych, ale te preferencje zmieniają się w czasie. . Masz rację. Zmieniamy się i wszystko w nas. Żeby być szczęśliwym nie wystarczy słuchać siebie. Trzeba mieć siły do spełnienia próśb swego wnętrza... I to jest najtrudniejsze, bo to szeroki temat zwłaszcza pod względem "technicznym"

No wiesz, klimat pewnie bym stworzyła. Naznosiłabym różnych ziól, posuszyła, popodwieszała pod sufitem. Nastawiała wiklinowych koszyków z miniaturowymi dyniami, orzechami i szyszkami... Nazwłóczyłabym kotów, porozpoczynałabym robótek na drutach walających się wszędzie.... Tylko we mnie tęskność bezgraniczna do przestrzeni i wzrok bezskutecznie szukający wolnego horyzontu ...
Bo już wiesz, że to możesz mieć

Teraz, w czasie tych upałów dopiero wielu ludzi docenia możliwość obcowania z naturą, ucieczkę od betonów i asfaltu.
I wieś i miasto mają swoje zady i walety. Moja Ania rzuciła pałac (czytaj: duży, piękny dom otoczony ogrodem) na wsi, aby zamieszkać w centrum Gdańska. Uwielbia zwierzęta, kocha kwiaty (i zna się nań jak mało kto), a mimo to nie żałuje swojej decyzji. W mieszkaniu mamy mnóstwo kwiatów (taka zielona "firanka" w witrynie). Zwierzaczka jeszcze nie mamy: za dużo jeździmy. Może warto tu dodać, że Ania w Gdańsku się urodziła i tu wróciła do rodziny, do swojego Trójmiasta.
Natomiast ja byłem i jestem mieszczuchem. Uwielbiam przyrodę, prawdziwy wypoczynek daje mi tylko łono natury, najlepiej w nieskażonej cywilizacją postaci (Dębki!), ale nie straszne mi są duszne, miejskie mury, otoczone asfaltem.
Zgadzam się z Wami co do jednego zupełnie: trzeba mieć w sobie sporo szaleństwa i trzeba to szaleństwo uszanować u innych, aby świat był żywy, zajmujący, fascynujący. Bez spontaniczności i nieprzewidywalności nie będą spełniać się marzenia.
Dlatego aż za bardzo ufam ludziom, wierzę w ich dobrą wolę i chęć porozumienia. Przecież wszyscy chcemy żyć godnie i radośnie, chcemy być szczęśliwi. Wcale nie jest przeszkodą to, że każdy z nas swój klucz do szczęścia przypasowuje do innej dziurki

« S E A R C H »

Cytat

A jakoĹź uczyÄ majÄ nie umiejÄc sami? MuszÄ pewnie nadĹoĹźyÄ kazania baĹniami. Jan Kochanowski (1530-1584), Zgoda
Filozofia jest zdrowym rozsÄdkiem w wyjĹciowym garniturze.
Haurit aquam cribo, qui discere vult sine libro - sitem czerpie wodÄ, kto chce uczyÄ siÄ bez ksiÄĹźek.
A kiedy strzyĹźesz owieczki, opowiadaj im bajeczki. Jan Sztaudynger
I w nieszczÄĹciu zachowuj spokĂłj umysĹu. Horacy (Quintus Horatius Flaccus, 65-8 p. n. e)

« C O P Y R I G H T I N F O »